Patrzę na tę cyprysową trumnę,
i tej księgi zamknięcia nie zapomnę.
Był to niepojęty znak,
gdzie wiatr przewracał kartki, i słów było brak.
Księga zamknęła się jakby na żądanie,
bo skończyło się ewangelii kazanie.
Niech świat płakać już przestanie,
wybiła godzina - nastąpiło rozstanie.
Jeszcze woła nasze rządy kochane,
niech te słowa będą opamiętaniem.
Że solidarność to jeden obok drugiego,
a nie przeciw drugiemu,bo nie dojdziemy do niczego.
Ojciec Święty patrzy na nas z góry,
ma postawę niebiańskiej postury.
I mówi do nas znowu po latach,
w jakich obleczeni jesteśmy szatach.
Czy żyjemy w miłości i w zgodzie,
jakie wnioski wysnułeś mój narodzie,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz