Rocznica

       Nie wiadomo czemu tak się dzieje,

       że życie jak ten kwiat szybko więdnieje.

       Przeminął jeden rok , drugi i trzeci,

       popatrzcie kochani jak to leci.

       A serduszko niejednemu jeszcze bije,

       a tak dobry człowiek, już tyle lat nie żyje.

       I smutno, bo nie ma profesora z nami,

       pomyślmy o nim czasami.

       W tej bieganinie i pośpiechu,

       zastanów się, i pomyśl o sercu człowieku.

       Wszyscy pamiętali o Dniu Kobiet,

       a zapomnieliśmy  kto ratował serce- niech ktoś powie...

       Dziękujmy ludziom , którzy odeszli i coś dobrego zrobili,

       lepszym świat uczynili.

       Ja też jakiś błąd zrobiłem ,

       przepraszam  profesorze - z pamięcią się spóżniłem.

       Bo jak serduszko zaboli, i jesteś w potrzebie,

       pomyśl o profesorze Zbigniewie.